แขวนนวมแขวนไม้
ผมนิยมนักมวยหรือนักกีฬาที่แขวนนวมหรือแขวนไม้ในขณะที่ยังเป็น Champion ที่เก่งกาจและเริ่มมีสัญญาณของความถดถอย เขาเหล่านั้นก้าวลงจากเวทีหรือสนามอย่างสง่าผ่าเผย และเปลี่ยนบทบาทของตนเองจาก Champion มาเป็นผู้สอนหรือ Coach ของ Champion ในอนาคต เขาเหล่านั้นเป็นผู้ที่น่ายกย่องสรรเสริญถึงแม้จะไม่ได้เป็น Champion อีกแล้วก็ตามผิดกับ Champion บางคนที่จิตใจไม่กว้าง ยึดติดกับความสำเร็จเก่าๆ ชื่อเสียงที่เคยได้รับ คำยกย่องสรรเสริญที่สังคมมอบให้ตอนกำลังรุ่ง Champion เหล่านี้ก็จะทุรน ทุรายพยายามที่จะรักษาความเป็น Champion ให้นานที่สุด แต่วันหนึ่งก็ต้องถูกล้มไปจนได้ เขาเหล่านี้ไม่ยอมรับสัจธรรมที่ว่า “ไม่มีอะไรอยู่ค้ำฟ้า” เขาเหล่านี้หลงผิดคิดว่าความเป็น Champion จะอยู่ยงคงกระพันธ์ และเสพคำยกย่องสรรเสริญไว้จนขาดมันไม่ได้ และพร้อมที่จะประกาศตัวว่า ไม่มี Champion ในสมัยไหนที่จะเก่งเท่ากับเขาได้
ถ้ามองย้อยกลับไปในอดีตก็ต้องดูกษัตริย์ในสมัยอียิปต์หรือในประเทศจีนที่ได้ครองอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ ไม่อยากให้ใครได้มาครองอาณาจักรนอกจากรัชทายาทของตน ยิ่งถ้ารัชทายาทอ่อนแอหรือไร้ความสามารถก็ยิ่งเป็นห่วง กลัวว่าบังลังก์จะถูกแย่งไป ก็จะใช้กลอุบายกำจัดพวกแม่ทัพ นายกองที่มีความสามารถและคุมกำลังข้าราชบริพารที่อาจจะไม่จงรักภักดีต่อรัชทายาท โดยการยัดเยียดข้อหาทุจริต กบฏ หรือเห็นว่าชราภาพแล้วทำงานต่อไปไม่ได้ และเหลือไว้แต่ข้ารับใช้ที่อ่อนแอพอที่รัชทายาทจะควบคุมได้ ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยอ่านหนังสือประวัติศาสตร์แต่แค่ดูจากภาพยนตร์ต่างๆก็เป็นปรากฏการณ์แบบนี้เยอะแยะ และก็เชื่อแน่ว่าราชวงศ์ต่อไปก็ต้องล่มสลาย และแม้แต่ก่อนสิ้นพระชนม์ ก็ยังสั่งฆ่าทหารเอก และฝังไปพร้อมสุสานหรือปิรามิด อ้างว่าเอาไว้เป็นองครักษ์ในภาคหน้าผมเชื่อว่าในยุคนั้นกษัตริย์ที่ดีๆก็มีมาก แต่ส่วนใหญ่ในภาพยนตร์ต่างประเทศจะฉายแต่เรื่องที่กษัตริย์ไม่ดี ที่ตนเองอาจจะใช้อำนาจเกินขอบเขต มีความเหี้ยมโหด เอาแต่พระทัยตนเองเกินไป มีแต่คนเกลียด มีแต่คนสาปแช่ง เรื่องทั้งหมดนี้ไม่เกิดแต่เฉพาะกับกษัตริย์ยุคก่อนเพียงฝ่ายเดียว ปุถุชนธรรมดาซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งกิจการ เป็นผู้นำขององค์กรมีอาการแบบเดียวกันอย่างนี้ เพราะเป็นธรรมชาติของมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว เห็นแก่พวกพ้องคนใกล้ชิด หูเบา และไม่เห็นแก่องค์กร แทนที่จะฝึกทายาทให้มีความสามารถ โดยให้ไปทำงานยากๆเพื่อให้เกิดทักษะในการทำงานกลับให้ทำงานง่ายๆ แล้วใช้วิธีขจัดเสี้ยนหนาม ก็คือผู้บริหารที่มีความสามารถแต่ทายาทอาจปกครองไม่ได้หรือไม่เชื่อฟัง ให้ออกจากสารระบบไปให้หมด พวกที่เหลือๆ จะได้ควบคุมโดยทายาททายาทผู้ด้อยความสามารถก็คอยเพ็จทูลว่า มีคนนั้น มีคนนี้ไม่ร่วมมือ ไม่เชื่อฟัง ใช้อำนาจผิดๆนานๆเข้าเรื่องไม่จริงก็กลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมาผมเป็นคนหนึ่งที่จะไม่ทำเรื่องพวกนี้ ผมเชื่อในความดี ความซื่อสัตย์ของผู้บริหาร ผมเชื่อว่าคนที่มีความสามารถ คนที่รักองค์กรต้องเป็นผู้นำ ไม่จำเป็นต้องเป็นทายาทเสมอไป ผมจะไม่ยอมให้สิ่งไม่ดีต่อองค์กรเกิดขึ้นตราบเท่าที่ผมมีชีวิตอยู่
ที่มา ประชาชาติธุรกิจ – ยกเครื่องความคิด
วันที่เขียน 02/02/2005 วันที่ตีพิมพ์ 02/02/2005
บันทึกบทความเมื่อ 13/07/2007 20:13:37 โดย Narin
ปรับปรุงครั้งล่าสุดเมื่อ 13/07/2007 20:13:58 โดย Narin
